Aan de westkant van Amsterdam verschenen in de negentiende eeuw een flink aantal begraafplaatsen en sommige verdwenen juist. Zo werd in 1845 binnen de stadsgrenzen de katholieke begraafplaats bij De Liefde aangelegd en in 1860 werd de Westerbegraafplaats geopend. Het aloude Karthuizerkerkhof en de begraafplaatsen op de bolwerken werden in diezelfde eeuw gesloten en ontruimd. Maar de stad had steeds meer behoefte aan ruimte voor begraven. Daarvoor werd ook gekeken naar het grondgebied van de gemeente Sloten ten westen van de stad. In de gemeente Sloten lagen enkele dorpskerkhoven maar aan het eind van de negentiende eeuw verschenen hier in rap tempo nieuwe begraafplaatsen, veelal opgericht door particuliere of kerkelijke instanties. De gemeente Amsterdam opende als eerste in 1890 de Nieuwe Westerbegraafplaats in de IJpolder en veel zuidelijker werd in 1891 door aannemer Pieter Oosterhuis op een stuk grond van de voormalige buitenplaats Huis te Vraag een protestantse familiebegraafplaats geopend. Weer twee jaar later ging langs de Spaarndammerdijk de nieuwe katholieke begraafplaats Sint Barbara open. Deze verving de in 1845 geopende begraafplaats bij De Liefde.
Niet ver van de katholieke begraafplaats opende in 1897 nog een begraafplaats. Deze begraafplaats, Vredenhof genaamd, was gelegen langs de Haarlemmertrekvaart en kwam tegemoet aan de klachten van veel inwoners uit de Jordaan. De bestaande gemeentelijke begraafplaatsen, de Nieuwe Wester- en de Nieuwe Oosterbegraafplaats (die in 1894 in gebruik was genomen) lagen nou niet direct om de hoek en de katholieke begraafplaats was voor veel Jordanezen ook niet de aangewezen plaats voor hun dierbaren.